Este ano adicado a Ricardo Carballo Calero. Acadou o seu cume coa publicación da maga obra Historia da Literatura Galega contemporánea publicada en 1963.
Este ano quero compartir con tod@s unha poesía que lle adicou un dos meus irmáns a miña nai antes de partir a unha nova viaxe.
(A MIÑA NAI NA ANGUSTIA DO ANDAZO)
Esta sede de lus,mentre lo vento
Da morte zúa darredor das cousas.
Nimbos
Xosé
Mª Díaz Castro
Que non se vaia a tenrura,
que non se afaste das miñas apertas,
que remexa entre a sarta de recordos
a cálida silueta do meu sorriso,
o espertar do bico
trotando na xema dos dedos,
ata a pel do aire
e seus charcos
Chámaa tenrura, chámaa como a chuvia
polo seu nome,
amigo chámaa, reclama
súa voz
entre o consolo das cancións,
entre o blues das palmas ao vento.
Chámaa. Chámaa si!
para que sexan teus aloumiños
e as apertas valeiras de hoxe nos balcóns,
o espertar vivo dos latexos,
o suspiro
entre as bágoas secuestradas.
Chámaa, amigo.
Chámaa tenrura amiga, chámaa si!
nai.
Recórdalle que non estou so
Recórdalle que non estou so!
Recórdaaame que non estou so.
Que, ao alborecer,
como un bosque na espera(nza),
habita cada mañá
no trilo do merlo,
anunciando a primavera.
Xosé Miguel Barrera
Vázquez
Mi hermano le escribe a nuestra madre en estos
momentos tan duros